નડિયાદ : એક છોકરાએ મારી દીકરીનો અશ્લીલ વીડિયો બનાવીને વાઇરલ કર્યો હતો. મારા પતિ તેના પરિવારના સભ્યોને વીડિયો ડિલીટ કરાવવા માટે વિનંતી કરી રહ્યા હતા. દીકરીની આબરૂનો સવાલ હતો. બદનામી થઈ રહી છે, પરંતુ તે લોકોએ મારી નજર સામે તીક્ષ્ણ હથિયાર વડે મારા પતિનું ગળું કાપી નાખ્યું. ત્યારબાદ સાત-આઠ લોકોએ તેને લાકડીઓ વડે માર માર્યો હતો. મારા પતિને બચાવવા માટે હું તેમના ઉપર સૂઈ ગઈ. દીકરો પણ અમારા પર સૂઈ ગયો, પણ તેઓ અટક્યા નહીં. સતત મારતા રહ્યા હતા. પતિનું ઘટનાસ્થળે જ મોત નીપજ્યું હતું. મારા હાથમાં ગંભીર ઈજા થઈ હતી, પુત્ર પણ હોસ્પિટલમાં દાખલ છે. હું નડિયાદની રહેવાસી મંજુલાબેન વાઘેલા છું. પતિ મૈલારામ વાઘેલા BSFમાં સાર્જન્ટ હતા. તેમની મહેસાણાથી બાડમેર બદલી કરવામાં આવી હતી. 2જી જાન્યુઆરીએ તેઓ ડ્યુટી પર જવાના હતા. તે પહેલાં આ લોકોએ પતિને હંમેશાં માટે છીનવી લીધા. હસતો-રમતો અમારો પરિવાર પીંખાઈ ગયો. થોડા દિવસો પહેલાંની વાત હતી. મારો પુત્ર નવદીપ અમદાવાદમાં લગ્નમાં ગયો હતો. ત્યાં તેના મિત્રો ચોરીછૂપીથી મોબાઈલ પર કંઈક જોઈ રહ્યા હતા. નવદીપે તેને કહ્યું કે મને પણ બતાવો, તમે લોકો શું જોઈ રહ્યા છો? પહેલાં તો તેના મિત્રોએ ના પાડી, પરંતુ ઘણા આગ્રહ પછી તેઓએ કહ્યું કે એક એવી વસ્તુ છે જે તું જોઈ શકીશ નહીં. તારી બહેનનો એક ગંદો વીડિયો વાઇરલ થઈ રહ્યો છે. અમે નથી ઈચ્છતા કે તું તેને જુએ. નવદીપે કહ્યું કે એવું ન બની શકે. તે કોઈ બીજી છોકરી હોવી જોઈએ. તેણે મિત્ર પાસેથી મોબાઈલ છીનવી લીધો અને વીડિયો જોવા લાગ્યો. તેને આઘાત લાગ્યો. વીડિયોમાં નવદીપની બહેન એટલે કે મારી દીકરી હતી. નવદીપ એ જ સમયે લગ્નમાંથી બહાર નીકળી ગયો હતો. રાત્રે ઘરે આવીને શાંતિથી સૂઈ ગયો. સવારે ઊઠ્યા પછી મને જણાવ્યું કે તમારી દીકરીએ પરાક્રમ કર્યું છે. તેના પર મને ગુસ્સો આવી રહ્યો છે. હું સમજી શકી નહીં કે તે શું કહે છે. ત્યારબાદ મોબાઈલમાં વીડિયો બતાવ્યો. તે જોઈને હું ચોંકી ઊઠી. તે દિવસે પતિ વહેલી સવારે માર્કેટમાં ગયા હતા. જ્યારે તે ઘરે પાછા આવ્યા ત્યારે તેઓ ધીમાં પગલે રૂમની અંદર આવ્યા અને અમારા હાથમાંથી મોબાઈલ છીનવી લીધો. કદાચ તેઓને પણ આ બાબતે જાણ થઈ હતી. જ્યારે તેમણે વીડિયો જોયો તો તેઓ આખો વીડિયો જોઈ શક્યા નહીં. તે ઘરની બહાર આવીને આંગણામાં ખુરશી પર બેસી ગયા. તેઓ સતત જમીન તરફ જોઈ રહ્યા હતા. તેઓ તેમના માથા પર હાથ મૂકીને બેસી રહ્યા. તેમની આંખોમાં આંસુ હતાં. ઘણી વખત મેં તેમને કહ્યું, પણ તેઓ શાંત થયા નહીં. તે કલાકો સુધી આમ જ બેસી રહ્યા હતા. હું સમજી શકી નહીં કે શું કરવું. તેને આ સ્થિતિમાં પહેલાં ક્યારેય જોયા નથી. મેં તેમને જમવા માટે પૂછ્યું, ચા માટે પૂછ્યું, પણ આખો દિવસ તેમણે કંઈ ખાધું નહીં. કોઈની સાથે વાત પણ નહોતી કરી. બાકીનો પરિવાર પણ ખાધા વગર જ રહ્યો હતો. આ પછી પતિને કહ્યું કે આપણે પોલીસમાં જઈને કેસ નોંધાવવો જોઈએ. પતિએ કહ્યું કે હવે તેમ કરવું યોગ્ય નથી. ઊલટું આપણી બદનામી થશે. તેઓ કહેવા લાગ્યા કે પહેલાં આપણે તે છોકરા સાથે વાત કરવી જોઈએ. તેને સમજાવવો જોઈએ કે આ તેણે સારું નથી કર્યું. તે વીડિયો ડિલીટ કરી નાંખે. તે છોકરો દીકરીની શાળામાં જ ભણતો હતો. બીજા દિવસે અમે છોકરાના ઘરે પહોંચ્યા. તેનું ઘર ખુલ્લું હતું. ઘરમાં એક મહિલા હતી. બીજું કોઈ ત્યાં નહોતું. અમે ઘણી વાર સુધી છોકરાની રાહ જોઈ, પણ તે આવ્યો નહિ. અમે ઘરે પરત ફર્યાં હતાં. બીજે દિવસે અમે ફરીથી છોકરાના ઘરે ગયા. આ વખતે તેના પિતા મળ્યા. અમે કહ્યું કે અમારે તમારા દીકરાને મળવું છે. તેણે અમારી દીકરી સાથે ખરાબ વર્તન કર્યું છે. તેને કહો કે સોશિયલ મીડિયા પરથી તે વીડિયો ડિલીટ કરી દે. દીકરીની ઈજ્જતનો સવાલ છે. આ બાબતે તેમણે બહુ ધ્યાન આપ્યું નહીં. અમારી વાત ન સાંભળી અને કહ્યું કે દીકરો ઘરે નથી. અમે ઘણી વિનંતીઓ કરી, પરંતુ તેની કોઈ અસર થઈ નહીં. અમે ફરીથી ઘરે પરત ફર્યાં હતાં. ત્રીજા દિવસે, 24 ડિસેમ્બર, હું મારા પતિ સાથે ખેતરમાં કામ કરીને ઘરે આવી. કામ-કાજ પતાવ્યા પછી પતિએ કહ્યું ચાલો છોકરાના ઘરે જઈએ. મેં કહ્યું હવે જવા દો, જે થઈ ગયું તે થઈ ગયું. આ બાબતે રોજે રોજ ત્યાં જવું યોગ્ય નથી, કારણ કે મને કાંઈ અજુગતું થવાની આશંકા હતી, પણ તેઓ માન્યા નહીં. જીદ કરી કે મારે તેમના ઘરે જવું જ છે. હું, પતિ અને પુત્ર નવદીપ તે છોકરાના ઘરે પહોંચ્યા. તે દિવસે છોકરો ઘરે પણ નહોતો, પણ તેનો આખો પરિવાર હતો. અમે 15-20 મિનિટ બધાની સામે ઊભાં રહ્યાં. પતિએ કહ્યું કે તમારા પુત્રને બોલાવો. અમે ત્રીજા દિવસે અહીં આવ્યાં છીએ. એમને રોજે રોજ અહીં આવવું ગમતું નથી. આટલું કહીને અમે તેના રૂમમાંથી બહાર આવ્યા કે તરત જ સાત-આઠ લોકોએ અમને ઘેરી લીધા. કેટલાકે તેની ગરદન પકડી રાખી હતી તો કેટલાકે તેમને કમરેથી પકડી રાખ્યા. પછી છરી વડે ગળાના ભાગે હુમલો કર્યો. છરીથી તેમનું ગળું કાપી નાંખ્યું હતું. તેઓ લોહીથી લથબથ થઈને તરત જ જમીન પર ઢળી પડ્યા હતા. એ પછી તેઓએ તેમના પતિને લાકડીઓ વડે માર મારવાનું શરૂ કર્યું. મારા પતિને બચાવવા માટે, હું તેમના પર સૂઈ ગઈ. આ પછી દીકરો પણ અમારા પર સૂઈ ગયો. એ લોકો શેતાન હતા. તેઓ સતત લાકડીઓ વડે મારતા રહ્યા. મારા હાથ અને પગમાં ઈજા થઈ. હું બેભાન થઈ ગઈ હતી. થોડી વાર પછી આંખ ખૂલી તો જોયું કે પતિ લોહીલુહાણ હાલતમાં પડેલા હતા. બીજી બાજુ પુત્ર બેભાન હાલતમાં પડેલો હતો. દૂર દૂર સુધી કોઈ દેખાતું ન હતું. મેં મારા પતિના નાક પર હાથ મૂક્યો ત્યારે જાણવા મળ્યું કે તેમના શ્વાસ બંધ હતા. મેં નાડી તપાસી તો તે પણ ચાલતી ન હતી. હું સમજી ગઈ કે હવે પતિએ જીવ ગુમાવ્યો છે. મેં તેમના ખિસ્સામાંથી મોબાઈલ કાઢ્યો. ભત્રીજા મહેશને ફોન કર્યો. મહેશે મોટા પુત્રને જાણ કરી. તેઓ ડૉક્ટરને લઈ આવ્યા. ડોક્ટરે ચેક કર્યા પછી કહ્યું કે તેમનું મૃત્યુ થઈ ગયું છે. તેમ છતાં તે લોકો અમને ત્રણેયને સિવિલ હોસ્પિટલ લઈ ગયા હતા. ત્યાં પણ ડોક્ટરે પતિને મૃત જાહેર કર્યા હતા. પુત્રને ખૂબ જ ઈજા થઈ હતી. તેને અમદાવાદ રિફર કરવામાં આવ્યો હતો.
